w programie:
 PARÓWKI ROSNĄ NA DRZEWACH
choreografia: Natalia Sarna Kladziwa
konsultacja dramaturgiczna: Sebastian Flegiel, Anna Turczyńska
muzyka: Dortmunder Philharmoniker & Marc Romboy – Reconstructing Debussy
(fragmenty)
występują: Jadwiga Durzewska, Aleksandra Florjańska, Piotr Gołębiowski, Aleksandra
Janoska, Ewa Krzywicka, Katarzyna Najder, Anna Orkisz, Julia Pietrowicz, Iryna Polishchuk,
Elżbieta Sikora, Patrycja Smoleń, Marta Stawik, Olga Strzelak, Kinga Szema, Martyna Wójcik
czas trwania: 38 minut

Spektakl Parówki rosną na drzewach niezależnego teatru tańca Zokinazoli został stworzony w odpowiedzi na reklamę telewizyjną pewnej firmy wędliniarskiej przedstawiającą uśmiechnięte parówki wiszące na drzewach. Jest wyrazem niezgody na fałszywe obrazy, którymi jesteśmy bombardowani przez media społecznościowe. Powstał w odpowiedzi na etyczne dylematy, przed którymi staje człowiek XXI wieku. Jeść mięso czy nie jeść mięsa? Co dla mnie jako człowieka jest słuszne? Czy decyzje przeze mnie podejmowane są przemyślane? Spektakl jest metaforą świadomych wyborów. Jest próbą skłonienia widza do refleksji nad podejmowanymi przez siebie życiowymi decyzjami. Spektakl zbudowany jest na bohaterze zbiorowym. Zespół liczący 14 osób ulega ciągłej konstrukcji i dekonstrukcji, przeciwstawia się utartemu porządkowi, kwestionuje podążanie utartymi schematami, przedstawia chaos i dysonans poznawczy doświadczany przez człowieka w związku z mnogością opinii, z którymi się spotyka. Językiem choreograficznym jest taniec współczesny z silnym street-dance’owym backgroundem. Poprzez buntowniczą energię, młodzieńczą ekspresję i dynamikę zmian, grupa próbuje ustanowić nowy porządek świata, w którym parówki nie rosną na drzewach.

 MY NOISY EXISTANCE
premiera spektaklu
reżyseria, kostium: Żaneta Górska
choreografia, wykonanie: Natalia Sarna Kladziwa
czas trwania: 15 minut

My noisy existence jest to monodram taneczny powstały w ramach kolaboracji dwóch artystek – Żanety Górskiej i Natalii Sarny Kladziwy oraz ich poszukiwań na temat własnych ograniczeń. O tym jak sami stwarzamy sobie granice, budując pozorną stabilność poza którą nie chcemy wychodzić. O lęku, którego doświadczamy przy próbach wychodzenia poza znane nam strefy. O niespokojnych macicach. O zmaganiach z uzależnieniami. O dążeniu do zmiany na lepsze. Jest to spektakl osobisty, będący częścią procesu pracy nad sobą, w której dziewczyny od lat sobie towarzyszą. Punktem wyjścia do tworzenia była praktyka Authentic Movement, a
jedną z inspiracji – nowela Klara i Słońce autorstwa brytyjskiego pisarza japońskiego pochodzenia, Kazuo Ishiguro. Formą spektaklu jest szeroko rozumiany taniec współczesny
podparty pracą somatyczną.