Eksperyment słowno-ruchowy; próba opowiedzenia o relacji; zderzanie się z bajkową wizją świata; poszukiwanie wieloznaczności każdej sytuacji; tęsknota za delikatnością i rozmową.

Rozpoczynamy skanowanie. To, co na ścianie to tu i teraz na zewnątrz, a to, co na środku, to tu i teraz wewnątrz. Każda z Was ma teraz prawo do powiedzenia co myśli. Zapraszam, możecie powiedzieć wszystko, co leży Wam na sercu. Ona teraz wszystkiego wysłucha.

Ile masz z lat? Jak się dziś czujesz? Co lubisz? Czego nie lubisz? Czego pragniesz? Czego się boisz? Czy masz jakieś marzenia? Czy coś utraciłeś/łaś?

Czy to, co one mają jej i reszcie świata do powiedzenia, ma jakieś znaczenia? Czy ten jeden moment, w którym mogą się odezwać, jest w stanie coś zmienić, uruchomić? Czy może, kiedy między nią a nimi, nie ma już tego połączenia, komunikacja jest nie możliwa, albo udawana, nie szczera, nieprawdziwa. Kiedy to prawdziwe połączenie się aktywuje? Czasem samo z siebie, czasem za pomocą gestu, a czasem jest tak głęboko, że nie da się tego wykopać, a przedstawienie musi trwać. Nie da się tego zatrzymać.

Kim teraz jestem? Mamą, siostra, babcią, tatą, Amelią, Ofelią, postacią tragiczną, a może komiczną?

Gdzie w tym świcie jesteście jesteście Wy, a gdzie Ona, gdzie Ja

„Nie bójcie się o sarny” to opowieść o stracie, o tęsknocie, o lęku.

Sen czy jawa? Wspomnienie? Opowieść o wojnie. Wojny są różne. W wojnie giną ludzie i giną nasze myśli, giną nasze emocje, ginie nasza miłość i szczęście, giną nasze domy, giną nasze ciała. Nie zginęłaś. Uśmiechnij się. Wojna jest nie tu. Jest gdzieś tam, daleko.

Dobrze, dobrze, już dobrze. Jestem bezpieczna. Tak? A one, a zwierzęta? Czemu im wojnę wypowiadamy wciąż? A ludzie, czemu wojnę wciąż i wciąż im wypowiadamy?

Czemu oni ją sobie wypowiadają?

wojna w mojej głowie

przewraca

opadam

spadam

lecę

łapię się

uratuje mnie

to tylko poręcz żeliwnego łóżka

jest zimno

Wymiotuję wami i sobą, wymiotuję tym czego za dużo. Chcę się napić, nie umiem, nie przełykam, tylko sie głupio uśmiecham. “Przepraszam” – żyg.

Wydrapuję sobie oczy i to boli, ale to tylko zabawa. Wyjdziecie z sali i zapomnicie.

Wszyscy wrócimy do naszych ciepłych domów.

biegnę

biegnę

Tak strasznie bym chciała, żebyś mnie przytuliła.

Przytul mnie.

Nie słyszysz?

Ktoś odebrał ci słuch? Ja odebrałam sobie wzrok.

Przyjemnie jest nie nieść swojego ciężaru, kości i smutki są ciężkie, kładę się na tobie.

Szkoda, że nie jesteś człowiekiem, zimna ramo od łóżka.

jeszcze oddycham, więc żyję

żyję

a oni?

a wy?

a ja?

Może mi się śni, a sen jest długi i męczący, jakby jawą był.

A jawa jest jak sen, jest długa i męcząca, jak koszmar, co się nie kończy.

leżę

gdzie nie wiem

gdzieś na brzegu

jestem wieloma i wiele we mnie

dlatego wymiotuję

czystą, najczystszą wodą

żeby łatwo było wytrzeć, posprzątać, kiedy wyjdziecie z sali

i zapomnicie