Tati Lemesheva
Chciałabym być częścią ART (OUT) OF HOME. Wiele by mi to dało, ale również wiele mogę dać od Siebie.
Wojna nie jest o śmierci, wojna – jest o życiu!
fot. Aleksandra Staszczyk
Tati Lemesheva – aktorka, instruktorka warsztatów teatralnych i ruchowych. Absolwentka Akademii Sztuk Teatralnych im. Ivana Kotlarewskiego w Charkowie, na wydziale: Aktorstwa i reżyserii teatru lalek. Pracowała jako aktorka w Narodowym Teatrze Lalek w Charkowie. Współtworzyła wrocławski Teatr Czterech w Pawilonie Czterech Kopuł, działający performatywnie w ścianach muzealnych z ekspozycjami sztuki współczesnej Muzeum Narodowego.
W Teatrze na Bruku działała zarówno jako aktorka, jak i instruktor warsztatów teatralnych dla młodzieży. Jest związana z Teatrem Ach! we Wrocławiu, gdzie tworzy magiczne, pantomimiczne historie dla dzieci.
Ma za sobą wiele międzynarodowych festiwali teatralnych Ukrainy, Polski i Czech. Od 15 lat zapoznaje siebie z teatrem i tańcem, a od 5 lat prowadzi w tych poszukiwaniach innych. Podstawą jej ciała jest balet i taniec narodowy, a taniec współczesny i kontakt improwizacja podstawą tanecznej duszy. W teatrze jak i w tańcu (a tak naprawdę w każdej dziedzinie sztuki której dotyka) ciekawi ją poszukiwanie, wydobycie szczerości wobec samego/samej siebie, autentyczność, spontaniczność i prostota.
Czuć mocno i słuchać uważnie, patrzeć w głąb i do przodu.
Jej silną stroną, jak pisze, jest improwizacja, zarówno ta na scenie jak i w życiu. Kształtuje siebie dowolnie, zmienia stany skupienia – jak woda – płynie z nurtem, pełna spokoju i życia.
Nie spotkałam wojny 24 lutego 2022, spotkałam ją w 2014 roku, kiedy mój tata poszedł bronić granic Ukrainy. Ja starałam się kontynuować życie, wspierać mamę, studiować. W 2018 roku przeprowadziłam się do Polski. Nie przez wojnę. Po prostu chciałam, ale zawsze miałam dom, do którego mogę wrócić. A teraz 24 lutego Rosja odebrała mój dom. Moje rodzinne miasto jest okupowane od pierwszego dnia, a miasto w którym studiowałam i grałam w teatrze, już prawie nie istnieje, rosyjskie bomby niszczą je codziennie. Szukam domu w Sobie, poczucia bezpieczeństwa i wolności, którą odzyskuję ponownie. Ponownie uczę się latać.