„Krzycz, Siostro, krzycz!”, współpraca Teatru Rozbark z Centrum Sztuki Współczesnej Kronika

3 lutego ‒ 31 maja 2024 projekt „Krzycz, Siostro, krzycz!”, z wielką radością informujemy, że Anna Piotrowska, Ewa Noras oraz Kępińska Aleksandra dołączyły do projektu organizowanego przez Centrum Sztuki Współczesnej Kronika. Artystki Teatru Rozbark zaprezentują tryptyk „Wszystko o moim krzyku”.

Wernisaż wystawy 3 lutego (sobota), godz. 19:00.

WSZYSTKO O MOIM KRZYKU! tryptyk
Piotrowska&Noras

PROLOG
d e c z j a

POETYKA STRUKTUR
r o z l u ź n i e n i e – n a p i ę c i e

FAKTURA KRZYKU
o t u l e n i e

koncepcja i realizacja: Anna Piotrowska, Ewa Noras,
soundscape: Anna Piotrowska,
współpraca: Aleksandra Kępińska (kamera, montaż),
wparcie organizacyjne: Martyna Fras,
wsparcie techniczne: Paweł Murlik, Dastin Greczyło, Kuba Zapartowicz, Krzysztof Soszka,
partnerzy: 10 lat! Teatr Rozbark, Fundacja Rozwoju Tańca_eferte, CSW Kronika,
kuratorki wystawy „Krzycz Siostro, krzycz”: Agata Cukierska, Katarzyna Kalina.

Tytuł tryptyku autorstwa Anny Piotrowskiej i Ewy Noras pt. „Wszystko o moim krzyku!” jest parafrazą tytułu z dramatu filmowego w reż. Pedra Almodóvara „Wszystko o mojej matce”. Ekspresja samego krzyku może być wynikiem pewnych uwikłań, relacji, niemożności i niezdolności wynikających z lęków. Jednocześnie krzyk może stanowić o sile, odwadze i chęci komunikowania swoich potrzeb. Agata Cukierska i Katarzyna Kalina, kuratorki wystawy pt. „Krzycz Siostro, krzycz”, przedstawiły nam swoją koncepcję i sprowokowały do naszych poszukiwań.

Jako artystki, dla których najbliższym medium jest ciało, ruch i fizyczność, rozpoczęłyśmy rozmowę o istocie i znaczeniu samego krzyku i jego fizjologii. Pierwszym skojarzeniem był obraz Edvarda Muncha „Krzyk”, który stał się symbolem ekspresjonizmu w sztuce. Zachwyca wykrzywiona w grymasie androgeniczna postać, która wpisała się w zbiorową kulturową tożsamość. W pamiętniku artysty znajdziemy zdanie: „(…) poczułem nieskończony krzyk przeszywający naturę”, które popycha nas do zbadania, czy jest w nas potrzeba do krzyku jako źródła nie tylko wywiedzionego z lęku, ale również jako źródła mocy i obecności, naznaczonej indywidualnymi doświadczeniami. Munch w akcie obserwacji zdwaja narrację. Jest to świat złożony z krzyku natury, dźwięku odczuwalnego raczej wewnątrz, cieleśnie. To również świat krzyku postaci lub postaci odbierającej krzyk natury. Lęk w takiej interpretacji wywołany jest hałasem agresywnego świata, który ubezwłasnowalnia jednostkę, staje się egzystencjalną pułapką bezsilności i rozczarowania. Sama staje się ona niewyraźna, niedookreślona, przerażona, zlękniona i cierpiąca. Pragniemy w wysublimowany sposób zbadać pokłady naszych ciał do wyrażenia wewnętrznych emocji poprzez wykreowanie przestrzeni do refleksji nad procesem krzyku. Zastanawiamy się, czym jest? Jaka jest jego organika? Jaki jest przedtakt? Czy odwaga do krzyku jest znakiem mojej świadomości? Mojej niezgody na coś lub na kogoś? Czy krzyk jest znakiem zauważenia siebie? Swoistym zaznaczeniem terenu, czy pozbyciem się frustracji? Czy w życiu mamy przestrzeń na jego ekspresję?

Krzyk jest rodzajem wyeksponowania emocji, która rodzi się często z napięć i bólu. Jakie są miejsca, w których możemy swobodnie pokrzyczeć? Czym jest poczucie niezręczności do własnego głosu, tym bardziej podniesionego? Nieznana jest nam często wibracja, echo, zasięg i siła naszej wewnętrznej, doświadczonej emocji ukrytej w głosie. Krzyk to FORMA, która powstaje z napięcia do rozluźnienia. Wiedziałyśmy, że nie szukamy obrazu, w którym jest eksponowany. Jesteśmy ciekawe, jaki jest moment do podjęcia decyzji do krzyku. Jego ekspresja staje się introwertyczna, oddalająca się od indywidualności. Doświadczamy płaczu do poduszki, zagryzamy szczękę, zgrzytamy zębami, tłumimy w sobie nasilającą się ekspresję obecności i mocy nas samych. Bez względu na doświadczenia, traumy, istotne jest zrozumienie, jak mogę zamieszkać w swoim ciele? Jak bez względu na sytuacje mogę żyć w zgodzie ze sobą? Co zawiera KRZYK?! Co wiemy o krzyku? Szczególnie własnym. Czy krzyk jest elementem testowania granic?

ANNA PIOTROWSKA
Artystka, performerka, tancerka, choreografka, reżyserka teatralna, pedagog tańca, doktor w dziedzinie sztuk muzycznych w dyscyplinie rytmiki i tańca. Fundator i Prezes Zarządu Fundacji Rozwoju Tańca „eferte”, założycielka „mufmi” w Warszawie (od 1995 r.), producent teatralny. Od 1996 r. stworzyła ponad 130 autorskich choreografii i przedstawień. Obecnie dyrektorka Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu Rozbark (Teatr Rozbark) i adiunkt Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. Wykładała również na Wydziale Reżyserii Dramatu AST w Krakowie. W latach 2019-2023 prodziekan WTT w Bytomiu AST w Krakowie. Kierownik artystyczny zespołu Teatru ROZBARK w Bytomiu (2014-2018). Pomysłodawczyni i koordynatorka wielu ogólnopolskich i międzynarodowych programów edukacyjno-kulturalnych. Otrzymała nagrodę Województwa Śląskiego „Złotą Maskę 2016” za całokształt pracy, za reżyserie i choreografie spektakli dla Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu ROZBARK w 2015 r. We wrześniu 2015 r. spektakl w reżyserii Anny Piotrowskiej i wykonaniu Łukasza Pawłowskiego „toniejestpostawartystyczna! czyli premiery nie będzie!” zdobył Grand Prix XIII Ogólnopolskiego Przeglądu Monodramu Współczesnego w Warszawie i Nagrodę Główną 3. Koszalińskich Ogólnopolskich Dni Monodramu. Spektakl „bless the king_nieliryczna pieśń” otrzymał nagrodę na Festiwalu SzekspirOFF 2018 w Gdańsku. W 2022 r. Piotrowska otrzymała po raz drugi nagrodę teatralną województwa śląskiego „Złotą Maskę 2022” w kategorii CHOREOGRAFIA / RUCH SCENICZNY za choreografię do spektakli „GEMINI tryptyk” oraz „Policzalni” w Bytomskim Teatrze Tańca i Ruchu Rozbark.
Artystycznie Piotrowska zainteresowana jest improwizacją i pogłębianiem świadomości ciała i umysłu jako narzędzia zwielokrotnionej, wielofunkcyjnej obserwacji. Poszukuje relacji obiektywnego ciała w kategorii, którą nazwała „onebodyspacerecognizer”. Od wielu lat zajmuje się zagadnieniem pracy procesowej odkrywając m.in. narzędzia zgłębiające laboratoryjną pracę nad tekstem, kreacją postaci, jak również wzmacniając doświadczenia w podwyższonych stanach ciała i umysłu, poprzez działanie na wyobrażeniach i emocjach, które wpływają na kreację ruchu i poszukiwanie kanałów energetycznych uwalniających sam taniec. (Anna Piotrowska)

http://annapiotrowska.com
https://vimeo.com/user6161350

EWA NORAS
Artystka, performerka, tancerka, zainteresowana dyscyplinami mody, stylizacji. Ukończyła studia 1. stopnia na AWF w Poznaniu, na kierunku taniec w kulturze fizycznej. Tańczyła w h.art company Artura Grabarczyka oraz Teatrze Tańca Zawirowania, występując w spektaklach w choreografii: Anny Piotrowskiej, Elwiry Piorun, Ido Tadmora, Paoli Ghigini, Ferenca Fehera. Jako rezydentka CTiTW w ramach programu Start-Up- Scena dla Młodych zrealizowała spektakl „POLONAUTKI czyli Pierwsza Polska Kobieca Misja Kosmiczna”. Finalistka konkursu SoloDuo oraz Warszawskiego Konkursu Choreograficznego 2021. Obecnie pracuje w Bytomskim Teatrze Tańca i Ruchu Rozbark pod dyrekcją Anny Piotrowskiej, m.in. zgłębiając jej narzędzia pracy twórczej, nazwane onebodysacerecognizer. Od sezonu 2022-2023 współpracuje także na polu stylizacji postaci oraz projektowania kostiumów do spektakli i sesji fotograficznych.

ALEKSANDRA KĘPIŃSKA (kamera i montaż)
Absolwentka i stypendystka Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi na kierunku Choreografia i Techniki Tańca. Związana z tańcem od najmłodszych lat. Wieloletnia tancerka w łódzkim Klubie Sportowym DNA Dance Studio. W późniejszych latach choreografka i instruktorka grup reprezentacyjnych. Jej autorska choreografia Sin zdobyła nagrodę Grand Prix podczas Ogólnopolskich Konfrontacji Tańca Współczesnego CODA 2022 we Włocławku. Wielokrotna uczestniczka różnorodnych warsztatów, spektakli dyplomowych, projektów uczelnianych, jak i pozauczelnianych. Miała okazję współpracować z wieloma wykwalifikowanymi pedagogami i ruchowcami: Witold Jurewicz (Organizm), Sebastian Flegiel (TO TY), Agnieszka Cygan (Matka Boska Szopienicka), Anna Wytych-Wierzgacz (Huśtawka – reprodukcja). Aktualnie związana z Bytomskim Teatrem Tańca i Ruchu Rozbark, gdzie rozwija swoje umiejętności taneczne i performatywne pod kierunkiem dr Anny Piotrowskiej, gdzie zgłębia jej metody twórcze i artystyczne onebodyspacerecognizer. W wolnych chwilach pasjonuje ją montaż filmów, intryguje moment uchwycenia ruchu w kamerze/na filmie oraz social media.

Krzycz, Siostro, krzycz!
W projekcie „Krzycz, Siostro, krzycz!” zadajemy trudne pytania o indywidualną i zbiorową odpowiedzialność oraz znaczenie aktywnej postawy obywatelskiej.

Tytuł projektu „Shout, Sister, Shout!”, zaczerpnięty został z utworu nagranego w 1942 roku przez Siostrę Rosettę Tharpe. Urodzona w 1915 roku amerykańska piosenkarka, córka zbieraczy bawełny z Arkansas, była wykluczona ze społeczeństwa na wielu poziomach: jako osoba czarnoskóra, biseksualna i jako kobieta, w czasach, gdy trudno było być którąkolwiek z nich.

Śpiewane przez nią potężnym głosem: „Shout, Sister, Shout!” to coś więcej, niż tylko piosenka. To hymn, który wzywa do działania i stanowi pochwałę otwartego wypowiadania się, nieskrępowanego wyrażania siebie i odważnego przełamywania społecznych barier; święto siły i indywidualności. Tharpe zachęca do używania kobiecego głosu jako narzędzia zmiany.

Projekt „Krzycz, Siostro, krzycz!” dofinansowano ze środków Fundacji Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość (Stiftung Erinnerung, Verantwortung und Zukunft) w ramach programu „Historia lokalna”.

szczegóły dostępne pod linkiem: https://kronika.org.pl/wystawy/krzycz-siostro-krzycz-wystawa

artyści: Maciej Cholewa, Barbara Gryka, Dorota Hadrian, Irena Klepfisz, Lidija Mirković, Ewa Noras, Anna Piotrowska, Aleksandra Kępińska, Marta Romankiv, Małgorzata Szandała, Alla Zagaykevych,
kuratorki: Agata Cukierska, Katarzyna Kalina,
patronat: Fundacja Wisławy Szymborskiej,
sponsor: Proen Gliwice Sp. z o.o.
patronat medialny: Bytomski.pl, Gazeta Wyborcza, Magazyn Szum, Notes na 6 tygodni, Radio Katowice, Ślązag, Ultramaryna,
identyfikacja wizualna: Marcin Wysocki,
koordynacja: Agata Gomolińska-Senczenko.

#madeinbytom #project #exhibition #Kronika

#madeinbytom #project #exhibition #Kronika