2024.06.18 | Treeunion | Kaczmarek
Foto by Aleksandra Staszczyk

 

Etiuda taneczna ,,Treeunion”- choreografia i wykonanie: Karolina Aniołkowska.
Czas trwania: 6 minut
O etiudzie: Dlaczego zabieramy życie tym, którzy nam je dają? Czym różnimy się od ziarenka, które wzrasta i chce jedynie istnieć? Zrozumienie jedności przychodzi przez spotkanie, być może inne niż zazwyczaj… „Treeunion” to krótka historia spotkania, które przypomina o nierozerwalności człowieka z naturą i jego zależności od niej.

Monodram ,,Kaczmarek” – reż. Małgorzata Paszkier-Wojcieszonek, scenariusz: Dorota Rachmil-Wilczyńska, występuje: Paweł Ziegler (produkcja: Zielonogórski Ośrodek Kultury).
Czas trwania: 50 minut
O monodramie: Intymna opowieść o człowieku, którego życie rozgrywa się na tle wielkich wydarzeń historycznych XX wieku. Bohater opowiada swoją historię prawdziwe, nie oszczędzając widza. Niczego nie koloryzuje, nie ocenia. Zmusza do wędrówki trudną drogą wyboru, gdy wyboru tak naprawdę nie ma. Drogą wolności między granicami, szlabanami, wojnami. Drogą miłości do świata, który kochać trudno.

 

 

2024.05.29 | Masara | Tears can be so soft
Foto by Aleksandra Staszczyk

 

Monodram ,,Masara”- reż. Kuba Mielewczyk, występuje Julita Koper (Akademia Sztuk Teatralnych- Filia we Wrocławiu).
Czas trwania: 45 minut
O monodramie: Masara. W gwarze śląskiej – gruba, tłusta mucha.

“Masara” Szczepana Twardocha to opowiadanie, którego bohaterką jest nastoletnia Paulina, zmagająca się z własną cielesnością i niechęcią rówieśników.
Monodram Julity Koper, studentki Wydziału Aktorskiego wrocławskiej Filii Akademii Sztuk Teatralnych, jest sceniczną wiwisekcją kształtującej się dojrzałości i buntu.
Warstwa audio-wizualna spektaklu, oparta na mocnych, punkowych i elektronicznych brzmieniach i wizualizacjach, tworzy skomplikowany świat bohaterki – pełny emocjonalnych wyzwań i zawirowań.

 

Performance ,,Tears can be so soft”- chor. Natalia Drozd (DOCH/SKH Stockholm University of the Arts).
O performansie: Performans eksploruje performatywność relacji pomiędzy performerem, a widzem poprzez praktyki performatywne i ich choreograficzną partyturę (score). W swojej praktyce artystycznej twórczyni zajmuje się przełamywaniem sposobów doświadczania sztuki poprzez zacieranie granic między performerem, a widzem, które będą prezentowane, doświadczane. Szczera, wrażliwa, zabawna, miękka, hardcorowa.

 

 

2024.04.03 | Jam taneczny z muzyką na żywo
Foto by Aleksandra Staszczyk & Krzysztof Kadis

 

Eksperyment, operacja na otwartym organizmie zwanym materią sceny. Eksperyment ze sztuką, z czasem, przestrzenią, ruchem i światłem. Próba najwyższych lotów.
Próba zderzenia publiczności z tym, co dla młodych twórców i wykonawców najważniejsze, najaktualniejsze, najbliższe – ich własne eksperymenty ruchowe, taneczne i sceniczne.
Pozwolimy sobie na nieskrępowaną niczym ekspresję ruchową, improwizację i radość przy doskonałej muzyce na żywo.

Muzykę na żywo zapewnili: Krzysztof Besler, Łukasz Malok, Matthias Schlette, w tle plenerowe performance’y Julii Lewandowskiej.

Jam taneczny z muzyką na żywo- koordynacja Julia Lewandowska.

 

 

2024.02.14 | MIĘSO | Dance dates
Foto by Aleksandra Staszczyk

 

Monodram “Mięso” – reżyseria Jacek Wilantewicz, występuje Tamara Yelchaninova.

Czas trwania: 35 minut
O monodramie: Scenariusz spektaklu został oparty m.in. na nowozelandzkiej baśni, barokowej poezji hiszpańskiej (Francisco Gomez de Quevedo) i wiersza (Igora Siewierianina) “Villa mon Repos”.
Bohaterka monodramu przechodzi szereg transformacji, dążąc do odnalezienia własnej tożsamości i odrzucenia przyjętych norm ograniczających jej osobowość. Poddana presji kulturowej obrazu kobiecego piękna i brzydoty usiłuje zedrzeć z siebie maskę.
Za sprawą zaklęć, przywołuje mityczną postać Hine Nui Te Po ‒ Kobiety Nocy. Nie ruszając się z magnetycznego pola swojego mieszkania, uwięziona w świetle lampy, zatacza kręgi, podróżując do centrum nieznanego wcześniej świata baśni i symbolicznych znaczeń.
Temat, jakim jest ciało kobiece, poddane torturze przemyślnych zabiegów kosmetycznych oraz fizycznych nadużyć, staje się punktem wyjścia do snucia delikatnej i onirycznej nici opowieści. Przetaczające się obrazy ukazują liczne panoptikum dziwadeł i etapy kolejnych przepoczwarzeń, aż do uzyskania ostatecznej formy nocnego motyla.

 

 

“DANCE DATES”

Samotnie spędzasz Walentynki? Nie masz pomysłu, jak zainicjować spotkanie z kimś wyjątkowym? A może potrzebujesz subtelnego ruchu w kontakt improwizacji? Albo marzysz o tym żeby Twój śpiew był godowym wołaniem? A taniec rozwiązaniem? DANCE DATES to Twój czas i miejsce! Przekonaj się, jak to jest poczuć się swobodnie na parkiecie przy wtórze piosenek o miłości!
Miłosne życie… Na gumolicie!

 

2024.01.09 | MATRIONA/PATRIONA | mały dworek
Foto by Aleksandra Staszczyk

 

“Matriona/Patriona” – Magdalena Łakoma
Wideoperformans w bezpośredni i pośredni sposób nawiązuje do aktualnej sytuacji wojennej na Ukrainie. Matrioszka jest utożsamiana z matką lub kobietą, co jest niezwykle istotne w kontekście aktualnej sytuacji na świecie. Istotną kwestią wyboru tej figury rzeźbiarskiej było także zawłaszczenie kulturowe, gdyż łączona głównie z Rosją, matrioszka ma tak naprawdę szerokie korzenie, których źródeł należy szukać w kulturze japońskiej. Jest także związana z Ukrainą będąc ozdobą większości straganów i wystaw sklepowych oraz częstą pamiątką z podróży do tego kraju. Matrioszki mają na sobie symbole żałoby i symbole wojenne inspirowane afgańskimi dywanami wojennymi z okresu radzieckiej interwencji w Afganistanie. Najmniejsza figura zbliżona wysokością do wzrostu dziecka nawiązuje do macierzyństwa. Prezentowane trzy rzeźby układają się w cykl życia kobiety. Antywojenny film w poetycki sposób ujmuje temat w dwóch planach, ruin i pustyni. Dopełnieniem filmu jest podkład dźwiękowy w postaci piosenki “Pust wsiegda budiet sołnce”. Wybór utworu zdeterminowany jest ironicznym ukazaniem złudnej obietnicy pokoju i dobrobytu “na wieki”.

Wybrane wystawy:
– Performance Platform Lublin 2023, Galeria Labirynt, 2023
– IX Salon BWA Tarnów 2023
– „Matriona/Patriona”, Teatr KTO, 2022
– Wystawy z okazji projektu „Multipars Pictura. Poliptyk krakowski”, Galeria 2Okna, Galeria Atelier 2 SCKM, Dwór w Tomaszowicach, 2021
– Wystawa online 2nd International Photography Biennale “Visual Expressions of Details”, 2021
– Wystawa z okazji Poznań Design Festival, Stary Browar, 2020
– Wystawa „Wystaw się w CSW”, Znaki Czasu. Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu, 2020

 

“mały dworek” to spektakl inspirowany dramatem ,,W małym dworku” Stanisława Ignacego Witkiewicza.
Zosia i Amelka, przyzywają widmo swojej matki, która zmarła w niejasnych okolicznościach. W trakcie seansu wychodzi na jaw wiele tajemnic oraz ujawniają się skomplikowane relacje.
Sztuka zabiera widzów w metafizyczną podróż, w której zaciera się granica między miłością a śmiercią. Podczas spektaklu poruszane są kwestie żałoby i wyparcia, zaufania i zdrady, prawdy i kłamstwa, oraz to, czy potrafimy otwarcie o nich rozmawiać.
Spektakl zdobył nagrodę jury na międzynarodowym konkursie interpretacji dzieł S.I. Witkiewicza ,,Witkacy pod strzechy”. Komisja doceniła interpretację myśli Witkacego i zwrócenie uwagi na uniwersalne problemy, które mogą dotknąć człowieka na każdym etapie jego życia.
Ile dramatów może wydarzyć się przy kawie podczas podwieczorku?

Reżyseria: Aleksandra Skorupa.
Obsada:
– Dominika Zielińska – Widmo matki/Nibek
– Łukasz Adamus – Amelka/Kuzyn
– Dominik Sikora – Zosia/Kozdroń

 

 

2023.12.04 | Nie możesz usłyszeć Boga | Stany metaforalne
12.05 | Animal body | Burden of the bags
Foto by Aleksandra Staszczyk

 

Program 04.12.2023

“Nie możesz usłyszeć Boga” – monodram

Scenariusz powstał z pomocą metody Verbatim na podstawie rozmów z niewidomym mężczyzną. Celem projektu jest pogłębienie szeroko rozumianego świata osób niewidomych, ich emocjonalności i ich perspektywy. Przedstawienie jest oparte głównie na dźwiękach dzięki czemu osoby widzące mogą poczuć świat w namiastce tego jak czują go osoby niewidome a osoby niewidome mogą w pełni skorzystać z tego wydarzenia teatralnego. Jest to niezwykła opowieść o człowieku, w świecie, w którym słyszy się ściany, widoki wpadają w dłonie i je się nie oczami a nosem. Historia o miłości, przeciwnościach losu, wielkiej odwadze i uporze w dążeniu do samodzielności. Rozmawiamy o granicach, blokadach, strachu, niepewności i wątpliwościach. Jak czuć się pełnowartościowym mężczyzną będąc mężczyzną niepełnosprawnym? Czym właściwie jest “męskość” i co ją definiuje? Wspólnie przeniesiemy się do świata, w którym ściany mówią ale Bóg milczy. Ale czy na pewno?
Scenariusz NIE MOŻESZ USŁYSZEĆ BOGA wziął udział w Konkursie na najlepszy scenariusz dokumentalny i został wytypowany z pośród ponad 30 scenariuszy napływających z całej Polski do Instytutu Grotowskiego. Wraz z 7 innymi tekstami wziął udział u konkursie na Czytanie Performatywne w Festiwalu Teatru na Faktach
w Instytucie Grotowskiego gdzie został wyróżniony przez komisję.
Monodram powstał w ramach Festiwalu na Faktach w Instytucie Grotowskiego, można go było również zobaczyć podczas tegorocznych Dni Otwartych Muzeum Narodowego w Krakowie.
Tekst sztuki można przeczytać w październikowym numerze miesięcznika “Dialog”.

Reżyseria: Julia Bukała
Występuje: Artur Zudzin-Wiśniewski
Muzyka: Ariel Kamiński

Czas trwania – 30 min
Projekt dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

 

“Stany metaforalne”

To tytuł pracy dyplomowej obronionej na kierunku Somatyka w tańcu i terapii na Akademii Muzycznej w Łodzi. Projekt ten opowiada o ucieleśnieniu stanów mentalnych, czy też emocji ujętych w metafory. Grupa młodzieży przez kilka miesięcy badała temat metafor, które mogą mieć swoje źródło w ruchu. Metafory osadzone są nie tylko w kulturze, ale również w cielesności człowieka, wpływają na ruch i interakcje z otoczeniem. Podczas spotkań uczestniczki wspólnie zastanawiały się nad wybranymi metaforami i poszukiwały ich odniesień właśnie w ciele i w ruchu. Z tych wspólnych poszukiwań powstały sekwencje ruchowe, które składają się na mikro-choreografie zwarte w spektaklu.
Jaki ruch wywołuje w nas sformułowanie „Wylewać morze łez” – odnoszące się do emocji smutku?, a co oznacza stwierdzenie „Mieć nogi jak z waty”? podczas towarzyszącego nam lęku i strachu? Jak zachowuje się nasze ciało, gdy przy okazji poczucia złości „Krew się w nas gotuje”, i dlaczego gdy się wstydzimy wolimy „zapadać się pod ziemię”, a z kolei radość odrywa nas od grawitacji?

Reżyseria i koncept: Magdalena Futrzyk
Występują: Maja Uryć, Eliza Zagórska, Wiktoria Słodka, Nina Błasińska, Wiktoria Michalska, Katarzyna Błasiak, Danusia Ungier, Anna Spałek.

 

Program 05.12.2023

“Animal body”

Wernisaż Joanny Brodniak kończący projekt „Ciao ciało_grupa laboratoryjna” w ramach stypendium Prezydenta Miasta Bytom z zakresu twórczości artystycznej i upowszechniania kultury 2023.

| krowia |
kreacja i wykonanie: Zofia Żwirblińska
foto: Jola Staszczyk

| monkey high |
kreacja i wykonanie: Barbarelka Sitkiewicz
foto: Aleksandra Staszczyk Fotografia
de profundo Maris
kreacja i wykonanie: Dorota Makosz
foto: Aleksandra Staszczyk Fotografia

| holy crab! |
kreacja i wykonanie: Joanna Brodniak
foto i wideo: Jola Staszczyk
wsparcie: Teatr ROZBARK

Koncepcja, wideo, montaż i opracowanie: Joanna Brodniak

 

 

“Burden of the bags”

Spektakl inspirowany jest moim ojcem, jego życiem, jego śmiercią i wpływem, jaki wywarł na mnie na wielu poziomach. To także mój bardzo osobisty sposób na upamiętnienie go i zapamiętanie jego obecności w moim życiu. Główne motywacje/słowa kluczowe w tym projekcie to waga, zmęczenie, praca, odpowiedzialność, autodestrukcja, jak mogą one wpływać na ludzkie życie, i jakie niosą konsekwencje. Jak idea pracy, walki z ciężarem jest wymagająca, wyczerpująca, co to znaczy i co trzeba poświęcić, żeby dalej iść, (reinterpretacja mitu o Syzyfie). Jak sami sobie narzucamy ciężar, bo to daje nam stabilność? Znaczenie w życiu?
Jednocześnie skazując się na ciągłą walkę, na przykład ze swoim alter ego (ja to zrobię, dam radę dalej). I że ta ciągła praca skutkuje niepełnosprawnością nie tylko fizyczną, ale i psychiczną, wbrew wszelkim przeciwnościom, z powodu naprawdę silnego poczucia wartości i sensu życia (np. rodzina). Jak altruizm może cię obezwładnić i zacząć działać przeciwko tobie. Jakże wolnym potrafisz być, gdy ciągle siebie karzesz, jeśli ciągle walczysz z własnymi demonami, będąc uwięzionym pomiędzy wartościami, które jednocześnie nadają sens naszemu życiu i nas niszczą. Kiedy możesz odpocząć, jeśli możesz odpocząć, w niekończącym się cyklu, kiedy jesteś zmęczony, jeśli jest to nieustanna walka (Franz Kafka – Prometeusz).

Występuje: Bartosz Przybylski
Współpraca dramaturgiczna: Aleksandra Kostrzewa
Muzyka: Marco Giradrin

 

 

2023.11.30 | DOM | pokazy filmów poklatkowych
Foto by Aleksandra Staszczyk

 

Spektakl „dom.” to historia rodzinna opowiedziana w metafizycznym świecie wspomnień. Bohaterowie starają się zmienić bieg przeszłości i znaleźć przyczynę swoich traum, które były przekazywane z pokolenia na pokolenie. Podczas tej podróży towarzyszy im ciągła potrzeba przetrwania, zmuszając bohaterów do przekraczania własnych granic. Spektakl opowiada o przynależności rodzinnej, która wiąże się z przekazywaniem wartości oraz poglądów na przestrzeni pokoleń. Porusza w przy tym tematy religii oraz tradycji, które są skonfrontowane z instynktem przetrwania bohaterów.
Spektakl jest inspirowany sztuką prowincjonalną oraz rytuałami religijnymi.

Reżyseria: Eryk Herbut (Teatr Brut)
Scenografia: Maria Mordarska
Muzyka: Michał Szarowicz
Tekst/Dramaturgia: Kasia Matwiejczuk
Obsada:
Wojciech Oset
Klaudiusz Kawka
Robert Turek

 

 

Prezentacja trzech filmowych realizacji studentów I roku (obecnie II roku) kierunku Reżyseria Teatru Lalek Wydziału Lalkarskiego Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie Filia we Wrocławiu. Prezentacje są efektem pracy w ramach przedmiotu “Reżyseria form animowanych”. Jest to także efekt współpracy ze studentami dwóch kierunków: scenografii ASP i kompozycji muzycznej AM we Wrocławiu. Podczas spotkania będzie można zobaczyć efekty pracy, porozmawiać na temat tego, jak powstawały oraz sprawdzić jak w praktyce powstaje film animowany w technice animacji poklatkowej.

Opisy filmów i tytuły:

Piotr Żukowski “Pan Górczewski, górale i pies”.
Pan Górczewski mieszka ze swoim psem w malowniczym miejscu nieopodal gór. Lecz spokój ich wiejskiego życia narusza nieproszony gość, któremu trzeba stawić opór.
Kompozycja: Zuzanna Klepacka | AM Wrocław ; scenografia: Monika Wojtaś, Emilia Witkowska, Alicja Rzeźnik | ASP Wrocław

Siarhei Artsiomenka “My również żyjemy”.
Rozmowa o istocie rzeczy w przestrzeni konsumpcjonizmu. Prosta narracja o codziennych działaniach i ich konsekwencjach na poziomie metafizycznym. Kompozycja: Tymoteusz Lasik | AM Wrocław; scenografia: Gaba Pawlik, Paulina Krasińska | ASP Wrocław

Michał Jagodziński “Pies ekologiczny”.
“Pies ekologiczny” – czyli świat (lub czy aby na pewno świat?), który otacza nas i zmierza ku zagładzie w postaci krótkometrażowej historii pewnego pupila. Kompozycja: Rafał Fundowicz | AM Wrocław; scenografia: Marcin Weron | PWr, Maciej Prockow | ASP Wrocław

 

2023.10.18 | Pandora. Mit o kobiecości | Lekker
Foto by Aleksandra Staszczyk

 

“Pandora. Mit o kobiecości”
Scenariusz, reżyseria, wykonanie, opracowanie muzyczne i scenograficzne: Julia Lewandowska
Czas trwania: 30 minut
Uwaga! W spektaklu są obecne sceny zawierające nagość (18+)
O spektaklu:

Jedna z kwestii bohatera filmu Trishna. Pragnienie miłości Michaela Winterbottoma szczególnie zapadła mi w pamięć:
W Kamasutrze napisane jest, że mężczyzna może współżyć z trzema rodzajami kobiet. Służką, panną i kurtyzaną. Którą z nich jesteś?. Głównym tematem mitów greckich jest stopniowa degradacja kobiet, które z wolna tracą początkowy status istot świętych, by na koniec zejść do roli inwentarza. Podobnie jest w mitologii hebrajskiej, gdzie Jahwe karze Ewę za spowodowanie upadku człowieka. Następnie, aby ukryć pierwotną boskość Ewy – jej tytuł “matka wszystkiego, co żyje” przetrwał w Ks. Rodzaju – mitografowie czynią z niej istotę uformowaną z żebra Adama, co jest anegdotą opartą na dwuznaczności wyrazu cela oznaczającego zarówno “żebro”, jak i “nieszczęście.Nie godzę się na podrzędność kobiet wobec mężczyzn. Chcę z tym walczyć poprzez dawanie odwagi kobietom, które czują się pokrzywdzone, nieważne, podległe mężczyźnie. Denerwuje mnie sytuacja, w której ktoś zmusza nas do odgrywania jakiejś jednej roli społecznej. Dlatego trzy wcielenia kobiet – wstydliwa panna, zapracowana służąca i dumna kurtyzana to oblicza jednej postaci. Odwracając kolejność pojawiania się kolejnych bohaterek, chciałam ujawnić kobiece dochodzenie do wolności.

 

 

“Lekker”
Reżyseria i koncepcja: Marika Kornacka
Twórcy: Andżelika Fafanów, Michał Konopka, Adrianna Helena Mrowiec, Artur Gołuch, Joanna Dłużniewska, Natalia Koper, Patryk Sojka, Zofia Żwirblińska
Czas trwania: 50 minut
O spektaklu:

Panie świata! Jako, że Twoją świętą wolą było wysłuchać moich błagań i pozwolić mi wyjść na świat, zatem proszę Cię, drogi Boże, Nie pozwól mi krzywdzić więcej mojej mamy, ukochany Boże! Wszechmocny mój obrońco, człowieka chronisz przed wszelkim złem. Chroń także mnie, umiłowany Boże, abym przedwcześnie jej nie straciła. Dodaj siły i mocy wszystkim mym członkom, bym była zdrowa, a od mojej matki Oddal wszystkie złe czyny przeze mnie spowodowane, które skazują ją na płacz. Boże mój! Panie mój! Mój ojciec to gnój, ty nigdy przy nim nie stój! Ale wybacz mu, kiedy będzie w niebie u Ciebie. A memu ciału daj czas na odzyskanie sił, jako że dzieciństwo było dla mnie czymś złym. Nie pozwól mi postradać zmysłów i wysłuchaj wszystkiego, o co proszę. Miej baczenie nade mną, nad moją matką i też moim ojcem, który nigdy nie był ojcem, daj mu siły ku pomocy! Drogi Boże! Raz jeszcze Cię proszę, nie opuszczaj mnie za me czyny złe. Pozwól mi rozwijać się. Wspieraj me siły i zdrowie. Amen.